'Drumles' aan tafel

‘Jonah wil graag een keer kip eten. Met een botje er in. Dus een kippenpoot.

Als vegetarisch-levende ouders geven wij onze kinderen wel eens een gebakken rundersaucijsje. Als het biologisch is, kan het nét.

Nu dus de vraag om een kippenpoot.

Omdat ik vind dat onze kinderen ook hun eigen keuzes mogen maken, kocht ik een paar kippenpoten. Van een biologische scharrelkip natuurlijk. Op de verpakking lees ik dat de pootjes een half uur moeten bakken in de pan of in de oven. Oei, daar had ik niet op gerekend. De spinazieburgers, voor ons ouder,  zijn al bijna bruin en de couscous hoeft maar een paar minuten.

De kippen op het vuur en de rest dan maar even er van af.

“De kip op smaak brengen met kipkruiden”, zegt de verpakking. Helaas: geen kipkruiden. Wat dan wel? Mijn moeder maakte vroeger wel eens kip-kerrie. Kerrie heb ik, dus dat dan maar een beetje. In de olijfolie of in de boter? Olijfolie en een beetje boter wordt het.  Ik heb wel eens gezien dat ze dat ook zo doen bij het bakken van vis.

Tijdens het bakken komen de kinderen af en toe even kijken hoe het met de kippen is. De stemming wordt bij hen steeds uitgelatener.

De geur van gebakken kip verspreidt zich in ons huis.

Ik maak drie bordje klaar met couscous, verschillende groenten en een kippenpootje. Jonah krijgt er als initiator van dit ‘kippenfeest’ twee.

Aan tafel!

Een gesprek komt op gang.

Wat je wel en niet kan eten van een kip? Wat het verschil is tussen biologisch en bio-industrie? Hoe komt een kip als vlees in de pan?

Ik vertel over hoe mijn vader vroeger zelf onze kippen slachtte. En dat een kippenpootje, als voedsel, ook wel ‘drumstick’ wordt genoemd.

De borden zijn leeg.

Ik zie mijn oudste zoon bedachtzaam kijken.

“Mama, wanneer is het dierendag?”